Keaira

Naam: Keaira (Uitspraak Keej-ra)
Ras: Arabier
Geslacht: M
Leeftijd: 6 jaar
Rang: Zeta
Informatie:
Karakter:
Deze pikzwarte merrie zit vol tegenstrijdigheden. Ze ziet er lief uit maar haar karakter is net zo zwart als haar vacht. Zelfs haar naam betekent zwart. Haar manen en staart zijn zo lang dat ze er wild uit ziet, maar aan de andere kant is haar vacht glad, zacht en glanzend.
Keaira is heel vals, één van de dingen die ze het liefste doet is het uit elkaar drijven van kuddes. Dat doet zij door eerst haar schattige uiterlijk te gebruiken en zich liever voor te doen dan ze is zodat iedereen haar vertrouwd. Daarna stookt ze andere hengsten in de buurt op om de boel over te nemen, ze verteld ze dat zij geloofd dat de betreffende hengst het beter zou doen dan de huidige leider. Zo breekt er ruzie uit in de kudde en is iedereen tegen elkaar opgezet en zij loopt dan lachend weg op zoek naar een nieuwe kudde. Niets brengt haar meer plezier dan het veroorzaken van verdriet bij anderen.
Ze heeft een heel kenmerkend loopje. Ze beweegt zich heel langzaam voort, nek in de krul, haar ogen tasten de omgeving af met een rustige verontrustende blik en een geslepen lachje. En ook al lijkt het alsof ze heel licht haar hoeven neer zet, laat ze toch diepe sporen achter. Als ze galoppeert dan vliegen de kluiten in het rond en briest ze zwaar. Het is net alsof ze naar de grond klauwt als ze galoppeert.
Geschiedenis:
Keaira is niet altijd zo geweest. Het begon bij haar moeder, die sloot zich aan bij de kudde waar Keaira geboren zou worden. De kudde bestond voornamelijk uit bruine en vos arabieren. Zo ook Keaira's moeder. Zij was een bruine merrie. Op een nacht toen alle andere aan het slapen waren liep haar moeder nog wat rond. Ze botste tegen een vreemde grote zwarte hengst op. Zoals alle andere van haar kudde had zij nog nooit een zwarte arabier gezien. Hij maakte haar bang, hij brieste, stampte met zijn voorbenen op de grond en grijnsde naar haar. Ze probeerde weg te komen maar het was al te laat.
Ze keerde terug verdrietig en terneergeslagen. Ze zat onder de wonden. Toen de kudde haar vroeg wat er gebeurd was zei ze dat ze aangevallen was door een of ander wild dier.
Maanden later beviel ze van Keaira, als veulen al was Keaira pikzwart. Dit deed ze in het geheim. Pas later toen ze geen melk meer nodig had bracht ze Keaira naar de kudde. Ze waren geschokt, nog nooit hadden ze een zwart paard gezien en daarom wisten ze dus ook dat dit veulen niet van de leider was. Ze waren razend, vooral de leider. Alle hel brak los, iedereen schreeuwde naar haar en naar Keaira. En plotseling gingen ze Keaira's moeder te lijf. Zeker 15 paarden tegelijk, schoppen, bijten, slaan. Keaira zag dit allemaal gebeuren, ze huilde en gilde dat ze op moesten houden. Maar toen het eenmaal voorbij was, was het al te laat. Keaira's moeder lag levenloos op de grond. De leden van de kudde liepen allemaal weg zonder Keaira ook maar één blik waardig te gunnen.
Keaira lag dagen bij haar moeder en huilde dag en nacht. Tot op een gegeven moment. Er knapte iets in haar, ze zwoer wraak op alle kuddes die ze maar tegen zou komen.
Ze liet haar moeders lichaam alleen en vertrok. Jong en koppig als ze was bedacht ze zich niet dat ze nog te jong was om alleen te kunnen overleven. Ze raakte vermoeid en werd ziek omdat ze verkeerde dingen gegeten had. Op een nacht lag ze uitgeput onder een boom en probeerde ze de slaap te vatten tot ze een geluid hoorde. Ze hief haar hoofd op en keek met slaperige ogen in het rond. Toen zag ze een zwarte schim op haar af lopen. Ze kromp ineen en kneep haar ogen dicht toen de zwarte schim voor haar stil bleef staan en haar met een kritische blik bekeek. Na een paar minuten opende ze haar ogen en keek voorzichtig op naar de schim. Maar het was geen schim, het was een paard. Het grote paard sprak haar toe. Hij vertelde haar dat hij eigenlijk op een zoon gehoopt had maar dat ze zou voldoen. Hij zei dat hij haar kwam halen.
Keaira werd woest. Dus dit was degene die verantwoordelijk was voor haar geboorte, voor de dood van haar moeder. Ze stond op en probeerde hem aan te vallen. Maar ze was nog klein en zo verzwakt, het deerde hem totaal niet. Toen lachte hij luid en zei haar dat hem die houding wel beviel.
Terneergeslagen zakte ze in elkaar. En vroeg wat hij van haar wilde. Hij vertelde haar dat hij wilde dat ze met hem mee ging. En hij zou haar wel leren te overleven.
Aangezien het feit dat ze niet echt een keus had stemde ze toe. Jaren lang trokken ze rond, leerde ze te overleven. Maar in al die jaren werd ze steeds bitterder. Ze vertelde haar vader over haar wraakplannen, maar hij zei dat die kuddes het niet waard waren. Ze kregen hierom de grootste ruzie en gingen beide hun eigen weg. Sinds dien is het haar doel geweest om elke kudde die ze tegen kwam uit elkaar te rukken.
Speler: Nancy
Plaatje:


Sorry voor het lange verhaal maar ik kreeg de smaak te pakken.

Nog een paar foto's van haar. Denk de witte sokken er maar even bij want ik had later pas foto's van hetzelfde paard gevonden.