Young keert terug.

Het was weer een hele tijd geleden sinds hij Heavenly verlaten had, maar nu was hij weer terug en klaar om zijn taken terug in eigen handen te nemen. Hij voelde zich best schuldig om zijn paarden zo lang in de steek te hebben gelaten, en hij vroeg zich af of ze hem terug zouden accepteren, zouden ze hem zelfs nog maar kennen? Als dit niet het geval was zou het in ieder geval heel wat moeilijker worden om zijn oude taak terug op zijn schouders te kúnnen nemen! Hij was best nerveus en benieuwd van binnen, maar probeerde dit zo min mogelijk te laten blijken; die gevoelens waren niet echt geschikt voor een leider. Langzaam aan maakte hij zijn weg door het laatste veld dat tussen hem en zijn kudde lag. "Zouden ze er nog wel zijn?" vroeg hij zich dan plots af, een gedachte die hem sterk verontrustte. Dan plots stond hij stil. Waar was hij mee bezig? Ging hij zich als een lafaard stilletjes tussen de paarden vermengen en onzichtbaar worden als een kameleon? Of zou hij als een echte hengst laten weten dat hij er is en het leiderschap terug eisen? Zijn keuze was snel gemaakt, en de twijfels had hij snel verdrongen toen hij zijn pad met trots geheven benen vervolgde, en een luide hinnik uit zijn keel liet ontsnappen.

Ik stond in het midde van de kudde wat te grazen. Het had al een tijdje niet geregend en het gras was verdort. Maar we zijn niet naar een andere plek gegaan. We bleven hier wachten op Young. Iedereen zag er ook wat vermagerd uit, niet iedereen vond dat verdorde gras lekker. Ik zuchte en keek terug op. En toen zag ik in de verte een paard aankomen. Ik kneep mijn ogen samen tot spleetjes om beter te kunnen zien. Volgens mij was het Young maar ik was niet zeker.

Zijn goede voornemens waren al weer snel zijn hoofd uit gesprongen toen hij zijn kudde daar zag staan. Zijn oren draaiden naar achter terwijl hij ze van een afstand een voor een bekeek, hongerig leken ze. Alleen had hij nooit last gehad van voedsel tekort, maar met velen vormde dat dus wel een probleem; dat hij daar niet op gerekend had! Dat; en het doel van zijn vertrek was nog eens mislukt ook. Hoe zou hij dat aan hen uitleggen? Hij zuchtte kort en zette zichzelf weer in gang, een warm welkom verwachte hij niet.

Ik bleef het paard bekijken terwijl het korter kwam. Nu was ik er zeker van, het was Young. Ik begon luid te hinniken om de rest van de kudde er attent op te maken. In draf stapte ik naar de rand van de kudde en bleef daar staan. Ik was ontzettend blij dat hij terug was. Maar wat de rest er van vond wist ik niet en dat intresseerde me ook niet echt. Ik hoopte dat we snel naar een nieuwe plek konde reizen waar er wat meer niet verdord gras was. Nerveus stond ik hem op te wachten.

Young naderde zijn kudde, en stond toen voor hen allen stil. Hij voelde hun blikken in zijn vacht gebrand. Even was hij stil en bekeek iedereen nog even snel, dan sprak hij: "We zullen naar een ander deel van het gebied vertrekken, daar zal ik de rede tot mijn ... 'reis', uitleggen..." Zijn speech was kort, hij wou eerst de reacties afwachten voordat hij verder ging.

Als een uitgehongerd beest ging ik vlug achter Young staan klaar om te vertrekken naar een plek met lekker sappig gras.

Brissario

Ik was nog wat van het verdorde gras aan het eten toen ik zag dat de rest van de kudde klaar stond om te vertrekken. Ik huppelde achter hun aan en ging naast Young lopen. "Zozo eindelijk besloten om toch terug te keren? Ik dacht al dat je niet meer zou durven? Nu ja ik zou het ook moeilijk hebben om mijn gezicht hier nog terug te tonen als je ziet hoe uitgehongerd je kudde geworden is. En ja toch is het eigenlijk een beetje jou fout he Young?" Brissario grinnikte toen hij dit gezegt had. Zonder echt te wachten op een antwoord ging hij terug achteraan de kudde lopen.

Calle Ocho was al een tijd niet meer in Heavenly geweest,ze zag al haar vriendjes weer terug.''Haai young,hoe gaat ie?,Hoi Brissario!''

Young had geen aanstalten gemaakt om te antwoorden, ookal wist hij dat Brissario wel gelijk had. Hij wist gewoon nog niet hoe hij het moest verwoorden en aanpakken; de wandeling zou hem wat tijd geven om na te denken. "Goed, we gaan..." sprak hij dan, en begon te wandelen richting het grootste bos van het gebied. "In het hart van het bos bevindt zich een grote open weide. Vroeger gebruikten we die als winter weide, omdat weer en wind die plek weinig kan schenden. Het is een eind lopen, maar ik beloof jullie dat er voedsel genoeg is, bovendien is het een van de veiligste plekken in dit gebied... Je zal zelf meteen ontdekken waarom dit zo is."

[M. a. w., tijd om 'Het Gebied' te updaten. ]

"Hoi Calle lang niet gezien."

Epona

Ik was helemaal opgewonden over de nieuwe plek en draafde met veel show verder. Ik had ook een reuze honger. "Young? Ga je ons ook nog wat vertellen over je reisje? Waar ben je naar toe geweest enzo? En waarom?... Als dat mijn zaken zijn tenminste." Voegde ik er nog aan toe en keek hem strak aan.

"Natuurlijk, het was in verband met die lynxen in het gebied... Ik merkte op dat ze vermeerderden, maar zich redelijk op de achtergrond hielden." Hij zuchtte kort en schudde licht nerveus met zijn hoofd, als hij dit gezegd had, kon hij even goed het lange verhaal ook meteen geven, hij hief zijn stem een beetje op zodat iedereen die wou, mee kon luisteren. "Ik besloot hun leider op te zoeken, en hem te vragen waarom ze ons gebied binnen drongen... Na een hoop achterdochtige lynxen onopzettelijk te hebben weg gejaagd, waren er toch enkelen bereidt te luisteren en te praten, vast waren ze zelf nieuwsgierig wat één paard te zoeken had in hun roedel. Ik kwam te weten dat hun leider zich nog niet bij hen had gevoegd, en over de rede van hun vertrek wilden ze geen woord lossen. Na enkele losse instructies, wist ik dan toch uit te zoeken waar de leider zich dan wel bevond, en ben stomweg meteen op pad gegaan... Eens aangekomen, merkte ik meteen wat het probleem kon zijn, maar om zeker te zijn heb ik de leider toch opgezocht en geprobeerd hem over te halen om een ander gebied uit te zoeken, helaas is het mislukt en... wel, voordat ze me konden verslinden heb ik me uit de voeten gemaakt. De sporen kan je nog zien op m'n benen... De meeste; ergste wonden zijn al enigszins genezen door de lange reis terug." Weer zuchtte hij en kwam terug op adem, zoveel gepraat had hij dus ook al lang niet meer gedaan.

Ik richte mijn blik naar de grond en dacht na over wat hij gezegt had. Daarna keek ik naar Youngs benen. Hij had inderdaad wat wondjes op zijn benen. "Je hoefde ook niet alleen te gaan, ik had gerust mee gewilt... Maar uuhm... Denk je dat we nu in een groter gevaar zijn?"

Hij aarzelde voor hij antwoordde, maar zei dan: "Eerlijk gezegd, weet ik het niet goed... Daarom is het een goed plan om naar de winterwei te gaan, het is beschut en er is maar 1 ingang... Een veiligere plek kan je je niet voorstellen." Ze arriveerden zowat aan het grote bos, Young keek achterom om te zien of iedereen er was. "Zo, het bos is nogal donker dus blijf goed bij elkaar."

We kwamen in het bos en ik wou van de gelegenheid gebruik maken om kennis te maken met het paard dat blijkt onze leider te zijn. Ik had hem nog nooit eerder gezien of gesproken dus ik liep naar hem toe. "Hallo, Ik heet Asfaloth. Je hebt mij nog niet gezien denk ik. Ik ben nieuw hier. Ik ben hier samen met Elroy aangekomen. We hadden ons bij deze kudde gevoegd. Ze gaven ons allemaal de toestemming dus nu hoop ik dat het voor jou ook ok."

Young keek om naar het voor hem nog onbekende paard, de kudde had dus toch niet stil gelegen na zijn vertrek; dat deed hem toch een plezier. Hij liet Asfaloth uitpraten en knikte daarna goedkeurend. "Welkom, Asfaloth! Mijn naam is Young; ik hoop Elroy ook spoedig te ontmoeten, en alle andere nieuwe gezichten..." Het luchtte hem op om zijn gedachten even op iets anders te concentreren; ontmoeten van anderen zou hij leuker vinden dan zich steeds zorgen te maken om die lynxen.

Ik rende tot aan Young, duwde me tussen hem en die andere hengst. "Hoooooi Young! Blij je terug te zien trouwens! Je ziet er wel lekker ruig uit nu met al die wonden! Rawr!" Plaagde ik hem. "En je hebt me ontzettend gemist zeker!? Kan ook niet anders!"

Epona

Ik keek Magenta geïriteerd aan en fluisterde langs de andere kant in Youngs oor. "Ja zo doet nogal raar de laatste tijd..." en keek dan terug naar Magenta.