Leila komt aan in Heavenly

De brandende zon scheen op haar rug, ze keek omhoog naar de zon met een verwijtende blik. Ze had dorst.
Na uren gelopen te hebben door de woestijn dacht ze dan eindelijk een oase te zien. Ze knipperde een paar keer met haar ogen om het opgewaaide zand eruit te knipperen. Oren gespits en staart omhoog zette ze het op een lopen. Ze rende zo hard ze maar kon, en dat was niet heel hard aangezien ze heel erg vermoeid was.
Een paar honderd meter verder kwam ze eindelijk aan bij de oase, ze stortte zich meteen in her water en begon te drinken.
Toen ze haar dorst gelest had zocht het droge weer op en schudde haar vacht uit. Ze keek rond of ze een stukje gras kon vinden op om te grazen want honger had ze ook. "Ahh, daar."
Zodra ze genoeg gegeten had zocht ze de schaduw op onder een van de weinige bomen die er stonden. Ging liggen en begon na te denken over haar reis en vroeg zich af of er ooit wel een einde aan deze woestijn zou komen.
"Wat een idioot plan. Nee, ik moest er zonodig op uit. En kijk nou? Ik ben verdwaald in deze stomme woestijn. Ik had gewoon thuis moeten blijven. Wat een domper zeg."
Ze legde haar hoofd neer op de grond en momelde nog aantal dingen....

Pfuh wat was het daar stom in Heavenly, ik ga maar eens andere oorden opzoeken. Ik heb nog geen 1 deftige merrie leren kennen. Dacht Brissario. Hij stapte richting de woestijn wat aan de rand lag van Heavenly. Hoofd omlaag en met sloffende passen ging hij verder. Het was er heel warm en Brissario zocht een plekje om even op adem te komen. In de verte zag hij al iets wat leek op water en hij galopeerde er op af. Hij nam een paar flinke slokken en draaide zich om. Hij zag een arabier merrie onder een boom liggen. Woooow dan zit het toch eindelijk mee! Een merrie en men favourite ras nog eens. Brissario galopeerde er zo elegant mogelijk op af om kennis te maken.

Nadat ze zichzelf een grondig uitgefoeterd had omdat ze zo stom was hier heen te komen, keek ze op toen ze ineens iemand hoorde aankomen. Ze bekeek het paard dat aan kwam galopperen eens en concludeerde daaruit dat het een hengst was. Toen keek ze om haar heen omdat ze zich herinnerde op wat voor een plek ze was. Ze richtte haar blik weer op de hengst en hield haar hoofd schuin en keek hem vragend aan. Was er nog iemand zo stom als zij om door deze woestijn te trekken...

Hij stopte vlak voor haar neus en zei: "Hellooww, welkom in de... uuhhmm ja... woestijn zou ik zeggen... Mijn naam is Brissario. En waarom die eer om een mooie merrie zoals jij hier tegen te komen in zo'n dor landschap?" Hij bekeek haar eventjes, en concludeerde dat ze er nogal moe uit zag, waarschijnlijk door haar doortocht in de woestijn.

Ze bekeek de hengst die zich voorstelde als Brissario met een beduuste uitdrukking. "Welkom?" Ze lachtte. "Ik ben bang dat je daar al een aantal dagen te laat mee bent. Ik geloof dat dit al de vijfde dag is." Haar uitdrukking veranderde plots, ze keek sip. "Ik ben hier terecht gekomen toen ik mijn thuisland verliet. Ik wilde graag meer van de wereld zien. Maar tot nu toe heb ik alleen nog maar zand gezien." Ze was even stil en zei toen lachend: "Och jee, waar zijn mijn manieren. Ik ben Leila, aangenaam."

"Wel als je graag iets meer ziet dan zand is het hier maar een uurtje meer lopen en je bent in Heavenly. Het is een plek met meertjes, watervallen, sappig gras, al de melige dingen. En veel andere paarden natuurlijk." Brissario keek op naar de zon. "Maar natuurlijk als je liever bakt in de zon ga je je gang maar. Anders toon ik je wel de weg naar dat leuke Heavenly." Als de merrie zou besluiten naar Heavenly te gaan dan zou er geen enkel probleem mee hebben om terug met haar mee te gaan besloot Brissario.

Leila lachtte luid. "Denk je dat ik nog een minuut langer in deze zandbak wil blijven? Waar wachtten we op, kom mee!" Ze stond op en omdat ze weer helemaal uitgerust en opgepept was galoppeerde ze weg. Hoofd schuddend en met haar staart in de lucht.
Toen stond ze pardoes stil, ze keerde om en liep terug naar Brissario. "Ehh, welke kant moeten we op?" Een beetje beschaamd door haar haastige reactie wachtte ze op een antwoord van Brissario.

Brissario schrok toen Leila ineens weggalopeerde... in de verkeerde richting. Hij dacht haar net terug te roepen toen hij zag dat ze al terug draaide. Hij glimlachte even en zei dan: "Het is die kant op." En iets daarna galoppeerde hij in volle snelheid weg en keek even vanuit zijn ooghoeken of Leila volgde.

Zodra ze zag welke kant Brissario op galoppeerde, sprong zij ook aan in galop. Racen zit in haar bloed, ze probeerde hem in te halen maar niet te ver want ze wist de weg natuurlijk niet. Ze maakte lange passen en gooide haar hoofd en staart in de lucht. Ze gierde en brulde van het lachen omdat ze het heerlijk vond om zo hard te rennen. Dit had ze al lang niet meer gedaan omdat ze haar krachten in de woestijn wilde bewaren. Maar aangezien haar nu weides een meertjes beloofd werden gooide ze de remmen los.
"Kom op! Kan je niet harder?!" Riep ze lachend. Met een uitdagende blik keek ze naar Brissario.

Brissario keek haar verbaasd aan, hij dacht dat ze te moe was om sneller te gaan. "Tuurlijk kan ik sneller dit is maar eventjes een licht galopje!" Spotte hij. Brissario bracht zijn hoofd lager deed een bokje in de lucht en ging toen over in een snellere galop. Hij brieste hevig mee met de stappen en zijn neusgaten stonden groot open.

Leila zette er nog meer vaart onder, het zand stoof onder haar hoeven vandaan. Zij bracht haar hoofd ook omlaag maar haar staart ging alleen nog maar hoger staan. Met een ondeugende grijns keek ze naast haar naar Brissario. "Heerlijk is het niet? Dit is toch echt wel een van mijn favoriete dingen om te doen." Om haar woorden te ondersteunen maakte ze een vreugdesprongetje.
Toen richtte ze haar blik weer voor zich. Ze probeerde in de verte te zoeken naar iets groens.
"Hoe ver is het nog?" vroeg Leila. "We hebben al een aardig stuk gerent."

"We zijn er bijna!" Ongeveer 5 minuten later ging het zand over in aarde en zag je in de verte al de bomen van het bos. "Zie de bomen? We zijn er nu." Brissario ging over in draf, hij wou het niet graag toegeven maar dat galopje had hem toch wel wat moe gemaakt, Leila kon behoorlijk goed rennen. Het was ook niet makkelijk om in zand te galopperen.

Ook Leila ging over in een drafje wat ze best wel jammer vond, maar wat aan de andere kant ook wel weer goed voor haar was omdat haar conditie nog niet optimaal was.
"Ah, ik zie ze." ze Leila. Ze snoof de lucht van bladeren op die haar tegemoet kwam. "Dat is een beter uitzicht dan zand."
Toen ze eenmaal bij de bomen aankwamen ging ze over in stap, ze keek wat rond en stond toen helemaal stil.
"Dus, we zijn er. Ga je me nu een rondleiding geven?" grapte Leila. Ze knipoogde naar Brissario. Toen bedacht ze dat ze wel eens wilde weten welke andere paarden hier leefde. "Hmm, enig idee of hier nog andere paarden zijn dan jijzelf?" vroeg ze. "Ik zou die wel willen ontmoeten, als ze er zijn."

Ze waren nu al op een grasveldje gekomen, Brissario nam een paar hongerige happen. "Ja hoor hier zijn ook nog andere paarden waar die nu allemaal uithangen kan ik ook niet direct zeggen, maar ik ben er zeker van als we wat verder gaan dat we er een paar tegenkomen." Hij nam nog een paar happen want hij had echt reuze honger gekregen van die tocht door de woestijn.

Dorus liep door 'het bos toen hij oppeens anderen paarden zag.
'Heeeyy '
( Tinkerprinces in dit verhaal zijn we toch geen vijanden hé )

Brissario keek op toen hij Dorus zag. "Ah kijk daar! Daar heb je er al 1!" Zei hij tegen Leila terwijl hij met zijn hoofd knikte naar Dorus. "Dit is Leila, ze liep wat verloren in de woestijn en ik heb haar gered!" Lachte Brissario.

[Nee hoor geen vijanden ]

Leila zag dat Brissario begon te eten en haar maag begon te rammelen. Dus zij begon aan het gras te knabbelen. "Oja, ik zie het." Ze bracht haar hoofd weer omhoog en spitste haar oren en keek in de richting waar het geluid vandaan kwam. "Hallo!" riep ze.

"Bij een lekker stukje gras hoort misschien ook een grote slok water?" Vroeg Brissario aan Leila. "Ik heb namelijk wel dorst gekregen van onze tocht in de woestijn!"

Leila keek naar Brissario. Ze smakte, inderdaad, ze had best dorst. "Je hebt groot gelijk. Waar kunnen we een meertje of iets dergelijks vinden?"

"Als we even over die bergen gaan daar dan komen we een meer tegen. Het is nog wel even een grote wandeling voor we daar zijn. Maar het is zeker de moeite waart en het is het enige wat op dit moment het kortste bij is. Als we snel zijn kunnen we er nog geraken voor de avond valt." Vertelde Brissario terwijl hij nog een paar laatste happen nam.

Leila proestte toen ze Brissario "Even over die bergen." hoorde zeggen maar knikte toen hij verder vertelde.
"Ja dat lijkt me het beste. Is er daar ook een geschikte plek om te overnachten? Want ik neem aan dat als we daar eenmaal zijn het wel snel donker wordt. En we zullen wel moe zijn."

Brissario keek naar Leila en zei: "Een echte plek om te overnachten is er niet maar het zal er toch veiliger zijn dan dat we hier zo in deze vlaktes blijven staan. Er zijn er wel genoeg plekken om te schuilen onder de bomen daar. En als je toch denkt dat het niet veilig genoeg is dan spreken we een beurtrol af voor slapen en waken."

Ik kan mischiens meegaan? Vroeg dorus.
'Ik begon met toch te vervelen :p'

Brissario keek naar Dorus "Tuurlijk je mag meekomen... volg ons dan maar!"

Leila keek naar de twee andere paarde en knikte. "Laten we nu dan maar gaan voordat het donker is. Plus ik heb onwijze dorst." Ze knipoogde naar de twee hengsten. "Leid de weg, Brissario. Jij weet waar we heen moeten."