Leila komt aan in Heavenly

Brissario sprong aan in een licht galopje en keek achter zich om, om te kijken of de andere 2 volgde. "Goed het is eventjes galoperen maar voor de donker zullen we daar wel zijn." Brissario snoof in de lucht om de weg goed te kunnen vinden naar het meer.

Blij om weer in beweging te komen, sprong Leila ook aan in galop. Ze volgde Brissario op de voet en hapte speels een paar keer naar zijn staart. Ze keek nog even achter haar om te kijken of het andere paard ook volgde. Toen keek ze weer voor zich uit met een glimlach. Ze hield haar hoofd fier omhoog, staart in de lucht en maakte tijdens het galopperen hoge sprongen.

Brissario lachte toen Leila in zijn staart beet en deed een klein bokje maar raakte haar net niet. Brissario versnelde zijn passen wat toen er een lichte helling kwam. "Oke we gaan proberen de bergpassen te volgen, dat is het veiligst!" Vertelde Brissario. De bergpas leide hun altijd maar hoger en dieper het gebergte in. Het was best een vermoeiende tocht. Hij kon het heerlijke water van het meer al ruiken.

"Pff, bergen. Geen idee dat het zo vermoeiend was om op een berg te lopen." Waar Leila vandaan kwamen hadden ze helemaal niet zulke hoge bergen. "Dus als ik het goed begrijp, passeren we deze bergen en dan zijn we er?" Vroeg ze hoopvol. Ze had het wel gehad met al dat gereis, wat zou ze toch graag uitrusten. Maar aan de andere kant voelde ze er ook niet veel voor om te stoppen. Ze wilde pas stoppen als ze hun bestemming bereikt hadden. Dan had ze alle tijd om een lekker een uiltje te knappen.

"Ja gewoon eventjes door de bergen en we zijn er. We zijn nu halfweg ongeveer." Een paar keer struikelde Brissario wat over lossligende stenen en diepe putten. "Kijk goed uit waar je loop hoor!"

Toen ze Brissario zag struikelen giechelde ze even, om zelf later ook te struikelen! "Oef! Wat een rot stenen." Ze schopte de steen waarover ze struikelde weg. Na een tijd lang over de bergen te hebben gereisd leek het alsof ze eindelijk zag waar ze naar op weg gingen. Ze kneep haar ogen samen en probeerde in de verte te kijken naar iets wat op een meer of beekje leek. "Is dat daar in de verte waar we heen moeten?" vroeg Leila.

"Jep! Dat is het meer met zijn riviertje en de waterval! Prachtig he!" Opeens bedacht Brissario dat hij verdacht vriendelijk begon te worden. Wat scheelde er met me? Dacht Brissario. Ik ben anders nooit zo vriendelijk. Brissario besloot om terug de knop om te draaien naar de oude Brissario. "Oké komaan we gaan er heen!" Riep hij bruut en sprong aan in een galop en ging met hoge snelheid de bergen af tot aan het meer.

Nu ze zag waar ze heen moest ging ze steeds harder rennen. Ze had Brissario nu immers niet meer nodig om haar de weg te wijzen. Leila vloog Brissario voorbij en riep: "Schiet eens op slome!" En schaterde het uit. Eenmaal bij het meer aangekomen dook ze pardoes het water in zonder op of om te kijken. Na kopje onder te zijn geweest keek ze in de richting waar Brissario zou moeten zijn en vroeg: "Kom je er ook nog in?" Toen ze dat gevraagd had nam ze een grote slok water want van al dat rennen kreeg ze toch wel dorst.

Brissario mompelde wat toen Leila zei dat hij een slome was. Hij dronk wat van het water in het meer en ging dan liggen langs de kant. "Zwem jij maar ik heb nu even geen zin." En hij legde zijn hoofd neer en zuchte wat.

Leila trok een wenkbrauw op toen ze Brissario zo hoorde zuchten. Ze liep het water uit en schudde haar vacht uit. "Is er iets mis?" vroeg ze. "Dat van dat slome was maar een grapje hoor." zei ze zacht. Leila bekeek hem en probeerde uit te vinden wat er mis was.
Toen ging ze naast hem liggen en gaapte. Ze stootte hem aan met haar neus als speels gebaar, proberend hem op te vrolijken.

Brissario keek vanuit zijn ooghoeken naar Leila. Hij legde zijn oren plat toen ze hem stootte met haar neus en keek haar streng aan. Maar na een tijdje kwamen zijn oren terug recht en legde hij zijn hoofd gewoon terug neer. "Ik ben gewoon wat moe." Zei hij uiteindelijk.

Leila was totaal niet onder de indruk van Brissario's strenge blik en keek hem met een brutale blik aan. Toen hij vertelde dat hij moe was haalde ze haar shouders op en zei: "Ach ja, je hebt natuurlijk ook erg je best gedaan met al dat geren. Ik vind het een goed idee als we hier zouden overnachten." Terwijl ze dit zei keek ze naar de hemel en zag dat de zon al bijna verdwenen was. Ze legde haar hoofd op de grond en sloot haar ogen.

De volgende morgen werd Brissario wakker, hij zag Leila naast hem liggen slapen. Hij stond op nam een paar slokjes water en ging wat grazen. Hij spitste zijn oren plots toen er in de verte hoeven weerklonken. Wie zou dat zijn? dacht Brissario en hij snoof in de lucht.